ما از درد هایمان کوچک تریم

بگذارید برایتان تعریف کنم قضیه از چه قرار است:

چند روز پیش ابراز علاقه ی ناکامی به دختر مورد علاقه ام داشتم. پس از آنکه با جواب قاطعی همه ی روابط‍ مان را برای همیشه قطع کرد، احساس تنهایی و پریشانی، چیزی بود که به حُزن این شکست عاطفی، اضافه شد.

فکر میکنم غیر از این نباشد که انسان اساساً در پی رفع اندوه هایش بر می آید؛ و من نیز در برابر این رنج، به تقلا در آمدم.
به تقلا در آمدم، لیکن هیچ راهکاری را برای تسکین این الم دربرابر خود ندیدم.

به نظر می آید که اینبار تعریف کردن تمام داستان برای بقیه، اشک ریختن، گریزاندن ذهن یا هیچ کار دیگری برای فرار از این درد موثر نباشد...

در این مرحله، از طرفی راهی برای اتمام درد نمی یابم و از طرف دیگر آن میل برای رهاشدن مرا رها نمی کند.

اینجا درست خواستگاه جنونیست که از ناتوانی ات آغاز میشود.

اینجا جاییست که تو، ارتباط سبب و مسبب را فراموش میکنی و عاجزانه، به سراغ هر راه حلی می روی.
هر راه حلی، ولو که سخنیت علت و معلولی با هدفت نداشته باشد؛ زیرا درمانده ای، و در خموشی عقل،  غریزه ای متهور ترا به جلو می برد، ترا هدایت می کند.

ناگهان هوس میکنی چهره ات را تغییر بدهی،  تصویری نامربوط به بقیه نشان بدهی، جمله ای را بی دلیل به زبان بیاوری. چیزی را به سمتی پرتاب کنی و گاهی تصادفی، با رسم خطی بی هدف آفریدگار تصویری بی معنا باشی.
گمان می کنم، که شاید همین اشتیاق است که گاهی کسانی را سوق می دهد تا به یکباره لباس از تن در بیاورند و  لخت در خیابان بدوند. کاری می کند که کلماتی در ذهنشان اختراع کنند که هیچ معنایی نداشته باشند و آن ها را نیمه شب در کوچه ای نم گرفته عربده بزنند.

علتش این است که نمی دانند باید چکار کنند، و نمی توانند کاری نکنند. جای آنها که باشی می فهمی علتش این است که عقل، ترا تنها می گذارد و تو نمی توانی همراه او خفته شوی، زیرا باید زنده بمانی. باید اوضاع را درست کنی، و نمیدانی چطور.

بله. ماها به دیوانگی میل پیدا می کنیم، علتش این است که ما تنهاییم، مشکلاتی حل ناشده داریم...
و علتش این است که ما از درد هایمان کوچک تریم.

روبرتو ماتئو