قشنگ تر، قشنگ تر

دلم میخواد یه روز برات پیام خدافظی بزارم و بگم دیگه هیچ وقت منو نمی‌بینی، ولی حیف که هنوز اونقدر دوستت دارم که نتونم.

ولی فکر کنم، فکر کنم، اگه اون روز برسه که از پسش بر بیام، بعدش دیگه بتونم برای هر کسی و هرچیزی یه پیام خدافظی بزارم. یه صندوقچه فلزی بخرم، ازونا که از بچگی عاشقشون بودم و هیچ وقت کسی واسم نخرید، توشو پر کنم از نامه های خدافظی. برای آدمای مختلف، برای هرکسی که حس کنم اگه بی خدافظی برم حسرت اون حرفای نگفته تا دنیا و زندگی بعدی هم دنبالم میاد.

صالح میگفت علت اینکه خودکشی نمیکنیم اینه که تصور صحنه‌ی Corpse مون برامون زیبا نیست. میدونم با گفتن جمله بعدی در حق این حرف و مفهومش دارم جنایت میکنم، ولی بزار خودمو بزنم به اون راه و با خودم بگم: تصور صحنه‌ی Corpse ای که یه عالمه نامه رو بغل کرده، حرفایی که نتونست بزنه رو بغل کرده، حرفایی که باید بزنه رو بغل کرده، اونقد قشنگ## نیس که هرکیو مشتاق کنه به خدافظی؟

فکر کنم جواب اینه: چرا، هست؛ ولی تو قشنگ## تری.

برای همین شاید من حرفای نگفته‌م رو تا ابد بغل کنم، حرفایی که نمیزاری بزنم، حرفایی که باید بزنم؛
و اونا دونه دونه تو بغلم بمیرن، بدون اینکه باهام خدافظی کرده باشن.

Cieli Di Amore...